درمان سندروم گیلن باره و نحوه‌ی تشخیص آن
بررسی‌های تشخیصی سندروم گیلن باره
تشخیص سندروم گیلن باره به خصوص در مراحل اولیه‌ی بیماری دشوار است زیرا علائم این بیماری بین افراد مختلف، متفاوت است و علائم مشابهی با سایر بیماری‌های عصبی دارد. جهت تشخیص، نورولوژیست با بررسی تاریخچه‌ی پزشکی و معاینه‌ی فیزیکی شروع خواهد کرد. ضعف در هر دو طرف بدن و شروع سریع علائم، ویژگی‌های بارز سندروم گیلن باره است. سایر بیماری‌های عصبی معمولا شروعی آهسته دارند.
جهت تشخیص، انجام آزمایش‌های زیر نقش مهمی دارند:
الکترومیوگرافی (EMG)
الکترودهای سوزنی و نازک، به عضلاتی که پزشک می‌خواهد بررسی کند وارد می‌شوند و فعالیت عصبی را در این عضلات بررسی می‌کنند.
آزمایش هدایت عصبی
الکترودهایی در سطح پوست قرار داده می‌شوند، شوک‌های کوچکی به ماهیچه فرستاده می‌شود و سرعت انتقال سیگنال‌های عصبی در طول اعصاب اندازه گیری می‌شود. در سندروم گیلن باره سیگنال‌ها به آرامی منتقل می‌شوند.
پونکسیون کمری یا آزمایش ال پی (LP)
نمونه‌ای از مایع مغزی نخاعی (CSF) از کانال نخاعی استخراج می‌شود و مورد آزمایش قرار می‌گیرد. مایع مغزی نخاعی افراد مبتلا به سندروم گیلن باره دارای پروتئین بالایی است.
درمان سندروم گیلن باره
اگرچه درمان قطعی برای سندروم گیلن باره وجود ندارد اما دو نوع روش درمانی وجود دارد که می تواند بهبودی را افزایش و شدت بیماری را کاهش دهد.
تعویض پلاسما (پلاسمافریز)
این روش درمانی شامل خروج خون از بدن و سپس جداسازی پلاسما از سلول‌های خونی است.
سلول‌های خونی به بدن برگردانده می‌شوند و بدن دوباره پلاسما تولید می‌کنند. این فرآیند باعث حذف آنتی بادی‌هایی می‌شود که به سلول‌های سالم حمله می‌کنند.
درمان ایمونوگلوبولین
آنتی بادی‌هایی که از خون اهدایی استخراج شده، به صورت داخل وریدی (IV) به بیمار داده می‌شود . این درمان پاسخ‌های ایمنی بدن را کاهش می‌دهد.
دارودرمانی
استفاده از داروهایی برای تسکین درد و جلوگیری از لخته شدن خون که به علت عدم حرکت در بیماران ایجاد می‌شود، توصیه می‌شوند.
فیزیوتراپی
برای بهبود عملکرد عضلات، حفظ انعطاف پذیری، قدرت و حرکت مناسب ماهیچه‌ها فرد موثر هستند. تا زمانی که کنترل کامل بدن خود را دوباره به دست آورید، به درمان‌های حمایتی نیاز خواهید داشت.
جهت مشاهده پیج اینستاگرام مرکز تخصصی ژنتیک پزشکی ژن آزما کلیک کنید.
بدون دیدگاه